En toen sloeg de vertwijfeling toe. Van de een op de andere dag. Zonder aankondiging,  zonder waarschuwing, zonder aanwijsbare reden. De wil om door te gaan zoals het ging was verdwenen. Alles moest anders, maar hoe. Er was geen mogelijkheid. Er was geen open deur. De uitgangen waren buiten het zichtveld. Ineens vast in een negatieve gedachte als een haperende grammofoonplaat.  Een negatieve spiraal was ingezet en het donker kwam opzetten. Het verdrong het licht alsof de vlam nooit kracht had gehad. Zo makkelijk ging de vreugde heen, zonder zich maar even te verzetten. Geen onbezorgde blik, geen rustige positief ingestelde gedachten meer te bekennen. Het donker was een feit. Van de ene negatieve gedachte kwam de ander en de lust in het leven was vervlogen. Geen energie, geen zin, geen wil meer. Dag in dag uit vroeg naar bed om de volgende dag nog iets te kunnen presteren. In bed liggend wachtend op de slaap, maar die kwam niet. Ook dat lukte al niet. Niets lukte meer, niets had nog zin. Het leven had geen zin. De wil was weg. De wil om te leven was weg. De negatieve gedachten volgden zich steeds sneller op in een razend tempo. Het werd steeds donkerder en zelfs de drang naar een beter gevoel verdween. Alleen verdriet en zelfmedelijden waren over en zelfs de wil om daar van af te komen was weg. De hoop was weg. Er was geen stoppen meer aan, dit kon niet meer. Dit kon niemand vol houden. Het besluit was daar….. ik stop ermee. Ik stop met dit leven…………………….