En toen sloeg de vertwijfeling toe. Van de een op de andere dag. Zonder aankondiging, zonder waarschuwing, zonder aanwijsbare reden. De wil om door te gaan zoals het ging was verdwenen. Alles moest anders, maar hoe. Er was geen mogelijkheid. Er was geen open deur. De uitgangen waren buiten het zichtveld. Ineens vast in een negatieve gedachte als een haperende grammofoonplaat. Een negatieve spiraal was ingezet en het donker kwam opzetten. Het verdrong het licht alsof de vlam nooit kracht had gehad. Zo makkelijk ging de vreugde heen, zonder zich maar even te verzetten. Geen onbezorgde blik, geen rustige positief ingestelde gedachten meer te bekennen. Het donker was een feit. Van de ene negatieve gedachte kwam de ander en de lust in het leven was vervlogen. Geen energie, geen zin, geen wil meer. Dag in dag uit vroeg naar bed om de volgende dag nog iets te kunnen presteren. In bed liggend wachtend op de slaap, maar die kwam niet. Ook dat lukte al niet. Niets lukte meer, niets had nog zin. Het leven had geen zin. De wil was weg. De wil om te leven was weg. De negatieve gedachten volgden zich steeds sneller op in een razend tempo. Het werd steeds donkerder en zelfs de drang naar een beter gevoel verdween. Alleen verdriet en zelfmedelijden waren over en zelfs de wil om daar van af te komen was weg. De hoop was weg. Er was geen stoppen meer aan, dit kon niet meer. Dit kon niemand vol houden. Het besluit was daar….. ik stop ermee. Ik stop met dit leven…………………….
…………………….Een puntje licht in het donker………….en nog één………… langzaam komt het beeld en ineens het houvast, het besef. Ik kan ze niet in de steek laten. Twee puntjes licht in het donker redden mijn leven. Dieper kon ik niet, maar zelfs in die diepte was daar licht. Een aantal keren ging het licht weer uit en was het weer donker, maar telkens als de drang daar was om ermee te stoppen stonden de twee lichtjes me in de weg. Ik probeerde de lichtjes te vermijden en zelfs te doven, maar ze lieten me niet gaan. Ik was nog niet klaar. Ik moest hier uit komen. Ik wist weer waarvoor ik kon leven. Ik zag weer het licht wat mijn leven glans gaf. Een moeizame weg. Soms even het houvast weer kwijt, maar het besef had zich in mijn gedachten genesteld. Ik ben niet alleen.
Drie weken waren het geweest. Drie weken van volledige duisternis. Drie weken die nog drie jaar na golfden door mijn leven. Meestal was daar het licht. Mijn licht. Nog niet heel fel, maar het was er wel. Af en toe sloeg een golf van duisternis me weer tegen de vlakte, maar nooit meer zo lang en altijd met het licht nog op de achtergrond. Zij lieten me niet meer los, totdat ik het niet meer nodig had. Totdat ik leerde vergeven. Totdat ik leerde dat ook ik zo’n licht was net als zij. Net zo fel en net zo mooi.
Net als jij.
